مدل یابی آموزش معماری منعطف با بهره‌گیری از برنامه‌ریزی آموزشی نیمسال محور

نوع مقاله : مقالۀ پژوهشی

نویسنده

استادیار گروه معماری، دانشکده هنر و معماری، واحد شهر قدس، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

چکیده

بیان مسئله: فرآیند آموزش معماری در نظام دانشگاهی، متأثر از طرح‌های بالادستی خود یعنی برنامه آموزشی مصوب است و این موضوع با عنایت به عدم امکان اشتباه در ساختار ابلاغی، نیازمند بازنگری‌های مکرر و تطبیق با شرایط آموزشی و حرفه‌ای معماری بوده و با توجه به ماهیت پرورشی بلندمدتِ یادگیری معماری کاملا مشهود است، اما امکان بازنگری به دلیل زمان‌بر بودن، زایش نیازهای جدید و عدم توقف فناوری و توسعه، غیرممکن است.
هدف پژوهش: این پژوهش باهدف‌ترمیم مدل موجود بدون وابستگی به زمان و محتوا، سعی دارد تا با شناخت متغیرهای اصلی تأثیرگذار بر چالش ناکارآمدی برنامه‌های آموزشی مصوب چهار دهه‌ی اخیرِ دوره‌ی کارشناسیِ معماری، به ارائه مدلی جدید با ماهیتی زایا و پویا نسبت به واکنش‌های ذاتی و تغییرات بیرونی دست یابد.
روش تحقیق: پژوهش حاضر از رویکرد پسا اثبات‌گرای کیفی و متأثر از بینش استقرایی و استنتاجی و جهت پیدایش ایده صورت می‌پذیرد و خلاقیت مدل پیشنهادی به‌واسطه‌ی زمان‌بر بودن آزمون، تنها به‌واسطه استدلال علّی در چهارچوب نگاه آینده‌پژوهانه مورد قضاوت قرارگرفته است.
یافته‌ها و نتایج: مدل فعلی شرح دروس معماری به دلیل وابستگی به شورای عالی برنامه‌ریزی یا هر ارگان مرکزی دیگر، با توجه به تنوع محیط‌های یادگیری و تغییرات طبیعی زمان هنوز از انعطاف مورد انتظار نهایی برخوردار نمی‌باشد. برای این مهم، مسئولیت پذیری مرکزِ پایشِ آموزش معماری و تغییر در الگوی چینش واحدهای آموزشی از بستر عرضی ایام هفته به بستر طولی نیمسال‌های آموزشی، موجب افزایش تعامل در مدیریت برنامه، امکان زایش و پویایی، ترمیم نواقص و تغییر در تقابل با ابعاد و شرایط مختلف می‌گردد.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

Modeling Flexible Architecture Education Using Semester-Centered Educational Planning

نویسنده [English]

  • Ali Asgari
Assistant Professor, Department of Architecture, Faculty of Art and Architecture, Shahr-e-Qods Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran.
چکیده [English]

Statement of the problem: Academic architecture education follows high-level documents describing already-approved curricula. In view of the fact that the communicated structure allows for no mistakes, this issue requires repeated reviews and adaptation to educational and professional architecture conditions, which reveals the long-term developmental nature of learning architecture. However, the conduct of reviews is impossible due to the waste of time, unfolding new needs, and incessant introduction of technology and development.
Goal: This study aims to reconstruct the existing model without dependence on time and content and identify the main variables affecting the challenge of ineffective architecture undergraduate curricula approved over the past four decades to provide a novel and dynamically generative model to respond to external changes and inherent reactions.
Methodology: The present study makes use of a qualitative post-positivist approach and involves inductive and deductive reasoning to provide an idea. Here, because the test is time-consuming, the creativity of the proposed model is only evaluated in a futuristic construct mediated by causal reasoning.
Findings: Iran’s top universities enjoy a convergent system that aims to place students of all nationwide universities in a similar rationale consistent with the capacities and interests described by the undergraduate architecture course and provide similar outputs. However, top global universities use a divergent rationale to encourage students to incorporate their diverse differences and interests into their specific academic settings and develop their academic capacities.
The current architecture curricula model, which is dependent on the Higher Educational Planning Council and other central entities, is rigid and inflexible and lacks anticipated final results, given diverse learning settings and time changes. This issue can be resolved by changing institutionalized educational units from a transverse weekday context into a longitudinal context of educational semesters through changing already-defined curricula. The outcome provides more dynamic curricular management and restores and changes the curricula in various dimensions. The curricula are thus updated and adapted with the external factors and incorporate the greater interaction between education and industry, which has been a major long-term concern of the nation’s development in its weekly course definitions. In this way, not only is learning more in line with the profession but also the diversity of graduates in each city and university increases in proportion to the needs and talents of individuals.

کلیدواژه‌ها [English]

  • architecture education
  • interactive education
  • flexible educational system
  • educational planning
  • architecture undergraduate
  • پردیس هنرهای زیبا، 1392. «مشخصات کلی برنامه و سرفصل‌های دروس دوره کارشناسی رشته معماری (بازنگری شده توسط دانشگاه تهران)». شورای عالی برنامه‌ریزی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری. تهران.
  • توفیقی، جعفر. 1388. ضرورت ارتقای کیفیت در آموزش عالی ایران. فصلنامه صنعت و دانشگاه؛ 2 (5)، 5-10.
  • دانشکده معماری، شهرسازی و هنر اسلامی. 1395. مشخصات کلی برنامه و سرفصل‌های دروس دوره کارشناسی رشته معماری (بازنگری شده توسط دانشگاه فردوسی مشهد). شورای عالی برنامه‌ریزی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری. تهران.
  • شایان، صهیب و مولانایی، صلاح الدین، 1393، میزان تأثیر طرح درس بر محتوا و اهداف آموزشی و رابطۀ آن با ناکارآمدی مراکز آموزش معماری تازه تأسیس در ایران، پنجمین همایش آموزش معماری، تهران.
  • طاقی، زهرا. 1387. تأملی در تبعات رشد کمی دوره کارشناسی معماری در دانشگاه‌های کشور. صفه، 17(46)، 106-123.
  • عزیزی، شادی. 1389. ضرورت نظام منعطف آموزش معماری در راستای پاسخگویی به چالش‌های جهانی و بومی پایداری. هویت شهر، 4(7)، 43-52.
  • لعل بخش، عترت، قبادیان، وحید، عزیزی، شادی. 1399. ارائه مدلی برای آموزش مشارکتی در طراحی معماری در دانشکده‌های ایران. دوماهنامه علمی - پژوهشی رهیافتی نو در مدیریت آموزشی، 11(42)، 317-338.
  • عسگری، علی. 1396. برنامه‌ریزی آموزش پویا و زایای معماری برمبنای آموزش تعاملی در دورۀ کارشناسی، رساله برای دریافت درجه دکتری معماری، استاد راهنما: سید محمدرضا نصیرسلامی، استادان مشاور: حسین سلطان زاده، هاشم هاشم نژاد زنوزی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکزی.
  • عسگری، علی، نصیر‌سلامی، سید محمدرضا، سلطان‌زاده، حسین، هاشم‌نژاد شیرازی، هاشم. 1398. واکاوی اولویت‌های مهارتی نظام آموزشی دوره کارشناسی معماری (مقایسه تطبیقی در ده دانشکده معماری تراز اول ایران و جهان). معماری و شهرسازی آرمان‌شهر، 12(29)، 125-140.
  • غریب‌پور، افرا و توتونچی‌مقدم، مارال، 1393، ارزیابی تأثیر بستر فرهنگی بر آموزش معماری، پنجمین همایش آموزش معماری، تهران.
  • محمودی، سیدامیرسعید، 1393، گامی به‌سوی تحول در برنامه‌ریزی آموزشی بازنگری دروس دوره کارشناسی رشته مهندسی معماری، دانشگاه تهران، پنجمین همایش آموزش معماری، تهران.
  • مرکز هیات‌های امنا، هیات‌های ممیزه، 1395. «آخرین نسخۀ آیین‌نامۀ استخدامی اعضای هیات علمی؛ با لحاظ تغییرات موارد مندرج در بخشنامه‌های مرکز هیات‌های امنا و هیات‌های ممیزه»، تهران: وزارت علوم، تحقیقات و فناوری.
  • معظمی، منوچهر و آقا لطیفی، آزاده، 1393، وردی که ندانستیم. . . توسعۀ کمی در فقدان توسعۀ کیفی در آموزش معماری، پنجمین همایش آموزش معماری، تهران.
  • معماریان، غلامحسین، 1393. «مبنای طراحی معماری»، چاپ اول، تهران: انتشارات نغمه نواندیش.

Akomaning, Edward. (2019). Improving Student Internship Through Collaborative Curriculum Design: Needs and Context Analysis to Inform the Design Process. In: Pieters, J., Voogt, J., Pareja Roblin, N. (eds) Collaborative Curriculum Design for Sustainable Innovation and Teacher Learning. Springer, Cham.

Crysler, C. Greig. (1995). Critical Pedagogy and Architectural Education. Journal of Architectural Education (1984-), 48(4), 208–217.

Harry, Sachin, Kumar, Ambuj. (2022). Transformation of the Design Studio in New Learning Spaces: Virtual Design Studio in Architecture Pedagogy. ECS Transactions, 107 (1) 6251-6260.

El-Latif, Manar A, Al-Hagla, Khalid S, Hasan, Asmaa (2020), Overview on the criticism process in architecture pedagogy, Alexandria Engineering Journal, 59 (2), 753-762.

Hassanpour, Badiossadat, Utaberta, Nangkula, Che Ani, Adi Irfan. (2013). Tutor-based Approach toward Sustainable Architecture Education, Procedia - Social and Behavioral Sciences, (102), 33-41.